کتاب سبز (Green Book) تازه‌ترین ساخته‌ی پیتر فارلی (Peter Farrely) علی رغم اینکه نسبت به آثار ضدنژداپرستی چند دهه‌ی اخیر شمایلی نو و خلاقانه از نگرش به این مقوله رایج را برای مخاطبانش عرضه می‌کند، با نقش‌آفرینی فوق‌العاده‌ی ماهرشا علی (Mahersha Ali) و ویگو مورتنستن (Viggo Mortensen) بهترین گزینه‌ای است که می‌توانید برای پر کردن […]
کتاب سبز (Green Book) تازه‌ترین ساخته‌ی پیتر فارلی (Peter Farrely) علی رغم اینکه نسبت به آثار ضدنژداپرستی چند دهه‌ی اخیر شمایلی نو و خلاقانه از نگرش به این مقوله رایج را برای مخاطبانش عرضه می‌کند، با نقش‌آفرینی فوق‌العاده‌ی ماهرشا علی (Mahersha Ali) و ویگو مورتنستن (Viggo Mortensen) بهترین گزینه‌ای است که می‌توانید برای پر کردن اوقات فراغت‌تان به آن بیاندیشید و سرزنده و شاد از تماشایش، نمایشگر خویش را ترک کنید.
امسال آثار فراوانی با مضمون ضدنژادپرستی پا به عرصه گذاشتند که از جمله‌ی آنها می‌توان بلکککلنزمن (Blackkklans Man)، پلنگ سیاه (Black Panther) و اگر خیابان بیل می‌توانست سخن بگوید (If Beale Street Could Talk) را یادآور شد. هر یک از این آثار عقیده و شیوه‌ی نگرش خویش به این مقوله را چه صریح و چه غیرمستقیم با مخاطبان‌شان به اشتراک می‌گذارند. اما هیچ‌یک از این آثار شباهت چندانی به کتاب سبز (Green Book) ندارند؛ اثری که به بهانه‌ی روایت چگونگی آشنایی دان شرلی (Don Shirley) موسیقی‌دان بزرگ چند دهه‌ی اخیر و راننده‌ی شخصی‌اش تونی لیپ (Tony Lip) که نهایتا به دوست دیرینه‌اش بدل می‌شود، مقوله نژادپرستی در جوامع مدرن را زیر ذره‌بین قرار داده و آنرا با فرم قصه‌گویی پرهیجان و سرشار از طنز و شوخی‌های ارزشمند مزیّن می‌کند که آنرا به تجربه‌ای شدیدا تماشایی و خوش‌رنگ و لعاب تبدیل می‌کنند. خصوصیتی که کتاب سبز را از دیگر آثار هم‌جوار خود جدا می‌دارد، فرم و حد نگرش آن به ارزش حقیقی سیاه‌پوستان در جوامع معاصر است.
ادامه مطلب را از اینجا بخوانید.
منبع متن: gamefa